آنفولانزای نادیدنی در جامعه ی باز ادبیات و ضرورت وجود موسیقیدانی آپولونی و آیرونیستی از هاملین

تخیل، نویسنده ی پایان نامه را مُلهَم می سازد تا در حیطه های گوناگونی به اندیشه بپردازد؛ از جمله در ادبیات، اخلاقیات، جامعه شناسی، سیاست، روانکاوی، اسطوره شناسی، موسیقی، پیکرتراشی، عکاسی، زبان شناسی، ویروس شناسی، و جانورشناسی. و این امر آشکارا قابل دفاع می باشد. بی تردید، ادبیات، سپهری مستقل است و باز، لایتناهی، و آن چنان در هم تنیده با دیگر سپهر ها که آن را قابل گسست نیست. ادبیات، نه جنبه ی مستعمراتی دارد، نه خصمانه می اندیشد، و نه بیگانه است. در جریان این اندیشه ورزی که رویکردی دانش نامه گون دارد، این پایان نامه بر آن است تا اهمیت ادبیات به عنوان جامعه ای باز را برجسته سازد؛ جامعه ای که در آن آزادی، تساهل، عمل، نقد، کثرت باوری، مسئولیت، و اخلاق اجتناب ناپذیر می باشند. با بنا نهادن ارتباطی طبیعی بین محتوا و صورت، و ایجاد صدایی مختص خود، این پایان نامه تا حد قابل توجهی فراتر از هر آن کتابی می رود که خشک و آمرانه به دانشجویان می آموزد که چگونه بایست پایان نامه ای نوشت که از نگاه دانشگاهی صحیح تلقی شود. بر اساس یکی از لایه های ادراکی اش، این پایان نامه داستان جامعه ای را روایت می کند که در آن شهروندانی ناسازگار و ناموزون، جامعه را دچار آشفتگی می سازند. داستان با ظهور موسیقیدانی که صفاتی منحصر به فرد دارد به انجام می رسد. این پایان نامه ارئه دهنده ی مفهوم جامعه ی باز ادبیات است که اساسا بر پایه ی نظرات کارل پوپر و آیزابرلین در مورد آزادی اجتماعی می باشد. مشکل اساسی این جامعه، آنفولانزای نادیدنی، یعنی میل بی حد ِ فلاسفه و نظریه پردازان به غور در نادیدنی ها به قیمت تباهی دیدنی ها، می باشد. در ریشه ی این آنفولانزا، سوء استفاده از زبان نهفته است. به روشنی قابل فهم است که زبان با تفسیر پیوند خورده است و ایشان تفسیر را نیز مورد سوء استفاده قرار می دهند. راه حل اصلی ارائه شده، حضور ِ موسیقیدانی است که بتواند آن ها را به جمهور افلاطون بازگرداند. این موسیقیدان می بایست سه ویژگی برجسته را دارا باشد: واقعیت آپولونی، استراتژی هاملینی، و آیرونیزم رورتی ای. با استفاده از تصاویر و واژه های ابداعیِ متنوع، این پایان نامه مباحث الهام بخشی را برمی انگیزد.